Reż. Tadeusz Konwicki. Wykorzystany w filmie plener kolejowy to peron stacji Warszawa Zachodnia. Sceny mają charakter pożegnalny, ale mają także wymiar symboliczny. W scenie kolejowej pojawia się bardzo sugestywna scena braku możliwości otwarcia okna w wagonie oraz monolog głównego bohatera: "Nigdy się już nie zobaczymy, bo świat jest mały tylko dla młodych, potem staje się coraz większy i większy. Pagórki olbrzymieją, jesienie wloką stają się bez końca. Małe lęki stają się wielkimi strachami".
W roli głównej filmu pojawia się Andrzej Łapicki, a w scenach kolejowych także Ewa Krzyżewska i Edmund Fetting. Ponadto w tle zauważyć można spacerującą po peronie dyżurną ruchu.
 |
| Ewa Krzyżewska |
 |
| Warszawa Zachodnia - na peronie Andrzej Łapicki |
 |
| Edmund Fetting, Andrzej Łapicki, Ewa Krzyżewska |
